مطالعه ارتباط نظریه ذهن با ناگویی هیجانی در یک گروه غیربالینی

مقدمه: نظریه ذهن به‌عنوان یک توانایی شناخت اجتماعی و ناگویی هیجانی به‌عنوان یک ناتوانایی در شناسایی هیجانات در خود و دیگران، از مؤلفه‌های مهم شناخت اجتماعی هستند که به نظر می‌رسد به جهت هم‌پوشی ساختاری در مکان‌های مغزی و هم‌پوشی کارکردی می‌توانند در ارتباط با هم مورد توجه قرار گیرند. هدف: مطالعه حاضر، یک پژوهش توصیفی ـ  همبستگی است که باهدف بررسی ارتباط نظریه ذهن و ناگویی هیجانی در یک گروه غیر بالینی انجام یافت. نمونه پژوهش، شامل 233 دانشجو بودند که به روش نمونه‌گیری خوشه‌ای چندمرحله­ای از دانشگاه‌های شهرستان بناب انتخاب شدند و آزمون ذهن‌خوانی از طریق تصویر چشم (RMET) و پرسشنامه ناگویی هیجانی TAS-20 را پاسخ دادند. یافته‌ها: داده‌ها با آزمون همبستگی پیرسون، تحلیل رگرسیون خطی و تحلیل رگرسیون چندگانه به روش همزمان تجزیه و تحلیل شدند. یافته‌ها نقش پیش‌بینی کنندگی ناگویی هیجانی را در ارتباط با توانایی نظریه ذهن تأیید ‌کردند. از میان زیر مؤلفه‌های ناگویی هیجانی، تفکر عینی سهم توانمندی در پیش‌بینی توانایی نظریه ذهن داشت (001/0 P